Chapter 18

Wszystko to stało się w bardzo krótkim czasie.
Justin mógł poczuć jak jego serce stanęło a żołądek skręcił się kiedy usłyszał trzask. Jego oczy rozszerzyły się a wzrok padł zza okno na samochód Morgan, który sekundę temu rozbił się na ścianie. Uderzył rękami o kierownicę po czym szybko otworzył drzwi do swojego auta i gorączkowo zaczął biec w stronę dziewczyny.
-Kurwa, kurwa, kurwa - wielokrotnie zaklął pod nosem, kiedy zaczął iść przez dym, machając rękami we wszystkie strony. Zbliżył się do kierowcy i pochylił się, by otworzyć drzwi, lecz one ani drgnęły.  - Cholera- wychrypiał, przeczesując włosy i rozejrzał się za czym co mogłoby mu pomóc.
Oddalił się na chwilę od auta w poszukiwaniu czegoś twardego, jednak jego uwagę przykuły iskry wychodzące z tylnej części pojazdu.
-O mój Boże. - podbiegł z powrotem do drzwi, które zaczął ciągnąć, uderzać cokolwiek żeby je otworzyć, ale nic się nie działo.
Okrążył samochód, kiedy iskry zaczęły coraz bardziej szaleć, gotowe do wybuchu. Pociągnął za drzwi od strony pasażera i z wielkim szarpnięciem w końcu je odblokował. Wsunął się do środka gdzie znalazł Morgan, której bok głowy niemiłosiernie krwawił.
-Cholera. - jego oczy złagodniały i pochylając się w jej kierunku wcisnął ręce pomiędzy jej ciało a fotel. Popatrzy na tylne siedzenia i zauważył jeszcze większą ilość dymu i iskier, które powoli zamieniały się w ogień. Przegryzając dolna wargę, oplótł ręce w okół Morgan i wyciągnął ją na swoją stronę. Gdy wreszcie w pełni była w jego ramionach, wyszedł pośpiesznie z pojazdu i pobiegł jak najdalej. Samochód stanął w płomieniach dokładnie wtedy, kiedy uciekł na bezpieczną odległość. Chłopak głośno oddychał, upadł na kolana i jeszcze mocniej przycisnął dziewczynę do swojej piersi.
-Morgan.......o Boże, Morgan.- wyszeptał. - Proszę cię, obudź się. Pokaż mi, że wszystko jest w porządku. - kiedy nie otrzymał żadnej odpowiedzi, zamknął mocno oczy - POMOCY! POTRZEBUJE POMOCY! JAMES ZADZWOŃ NA 911, TERAZ! POTRZEBUJEMY KARETKI! - rozpaczliwie zawołał, a James pośpiesznie do niego podbiegł ze zmartwioną miną. -Dzwoń po pieprzoną karetkę, teraz! - Justin krzyknął ze złością po czym James niepewnie wyjął telefon, wybrał numer i przycisnął słuchawkę do ucha.
-Tak, dzwonie z Gateshead Tunnel, tylko jedną przecznice w dół od Harvard Manor. Potrzebujemy szybko karetki, dziewczyna miała straszny wypadek samochodowy. Potrzebujemy karetki, teraz! - James splunął przez telefon i rozłączył się, patrząc na Justina. - Stary, co tu się, kurwa stało?
Potrząsając głową, Justin przełknął dużą gule w gardle.
-Spieprzyłem. To się stało.

Szpital był cichy a Justin chodził nerwowo po piętrze z ręką na brodzie, analizując wszystko jak mogło dojść do tej katastrofy. Jak mógł do tego dopuścić? Cała wina była po jego stronie, a chłopak nie wiedział co zrobić. Jak mógł pozwolić, żeby moment zabawy uciekł z pod jego kontroli w mgnieniu oka?
To miało się skończyć idealnie. On miał wygrać, a Morgan miała wrócić do domu i wszystko byłoby w porządku.
-Wszystko okej, szefie? - James podszedł do Justina, przegryzając wargę i czując się źle z jego powodu.
Patrząc w górę, Justin potrząsnął głową, drapiąc się po karku po czym go potarł niezręcznie, żeby uniknąć napięcia. Po kilku minutach ciszy, chłopak wciągnął głęboko powietrze.
-To wszystko moja wina, wiesz?
James zmarszczył brwi z ciekawości
-Dlaczego? - zapytał.
-Powinienem był ją zatrzymać przed wzięciem tego samochodu. - Justin wreszcie odezwał się po długiej chwili ciszy. - Powinienem zaufać mojemu instynktowi. Kiedy podjechaliśmy do linii startu, miałem wrażenie, aby zamienić się autami. Nie wiem dlaczego. Ale kiedy miałem juz coś powiedzieć, wyścig się rozpoczął i juz nie mogłem tego zatrz.....- Justin uciął sobie i spojrzał w dół z drwiną. - Moja arogancja wzięła bardziej nade mną górę, niż uratowanie jej. - potrząsnął głową- Mogłem jej powiedzieć, mogłem po prostu zatrzymać wyścig, ale nie zrobiłem tego.....
-Dlaczego nie zrobiłeś?
-Bo nie chciałem przegrać. - przycisnął język do podniebienia - Pozwoliłem by moja troska o reputację przewyższała nad uratowaniem jej i siebie. Nie wiem jak będę mógł z tym żyć - Justin spojrzał na Jamesa zasmuconymi oczami. - Ta dziewczyna, jest tam i walczy o swoje życie przeze mnie. Mogłem to wszystko zatrzymać, zanim cokolwiek by się stało.
-Wszyscy popełniamy błędy, Justin. Nie obwiniaj się o to. - James starał się go uspokoić, jednak nic nie działało. Justin był już przekonany do swojego zdania.
-To była moja wina. - powtarzał to uparcie, nie chcąc słyszeć niczego innego.
-Skąd mogłeś wiedzieć, ze samochód wybuchnie?
-Bo miałem przeczucie.
-Okej, więc? Co to znaczy - James zmarszczył brwi. - Justin, ty nie jesteś psychiczny. Jesteś człowiekiem. Nie miałeś możliwości, żeby wiedzieć jak to wszystko się skończy.
-Oh, ale ja miałem.
-Jak?
-Znasz Carlosa Fernandeza? - Justin przerwał a James powoli pokiwał głowa. - tak, więc on zaproponował mi umowę tamtej nocy.....
-Pan Bieber? - Doktor podszedł do nich powoli, a zarówno Justin jak i James odwrócili się do niego. -Mam wyniki badań.

-------------------------
skfhiugidugfigetfuywge no to się porobiło ;o

Mam prośbę, wszyscy którzy chcą być informowani o następnych rozdziałach, proszę napiszcie pod tym wpisem bo robię liste, żeby mi było łatwiej ;) Już więcej razy nie będziecie mi musieli pisac ;)

No i oczywiście zapraszam na MDB - tłumaczenie ;)