Chapter 19

-Co z nią? Będzie dobrze? - Justin zasypał lekarza pytaniami, zanim mężczyzna podniósł rękę, żeby go uciszyć.
-Jest w porządku. Morgan ma kilka złamanych żeber i lekkie wstrząśniecie mózgu - nic poważnego - dodał szybko, kiedy Justin spojrzał na niego ze zdziwieniem. - Jej prawa noga jest nieco poobijana, ale poza tym nic jej nie jest- uśmiechnął się a Justin pokiwał głową.
-Dobrze, dziękuje bardzo - chłopak uścisnął dłoń doktora.
-Ah no i zanim zapomnę, musimy ją tutaj zatrzymać na niektóre badania i jeżeli wszystko będzie dobrze, powinna już wyjść za kilka dni.
-To świetnie, przekażę jej dobrą nowinę. Dziękuje.
-Nie ma za co. Ona jest na pewno bardzo waleczna, jeżeli przeżyła coś takiego.
-Tak, jest waleczna. To najsilniejsza kobieta jaką znam...- Justin zastanowił się, po czym szybko pokręcił głową, klepiąc lekarza w ramię i ruszył do pokoju dziewczyny. James stanął tuż za drzwiami.
Wszedł powoli do pokoju a jego wzrok padł na poobijaną i słabą Morgan, która właśnie spała. Przełykając gulę, która utworzyła się w dole jego gardła, usiadł obok jej łóżka.
-Boże, ja nawet nie wiem od czego zacząć....- zaśmiał się, bawiąc się swoimi kciukami. - Myślę, że mógłbym....um....zacząć od przeprosin.
Spojrzał w górę, przerywając na chwilkę, żeby zobaczyć czy dziewczyna się obudziła czy nie. Zauwarzając, że wciąż spała, kontynuował.
-Nigdy nie powinienem pozwolić ci zasiąść za kierownicą tego samochodu.- Pokręcił głową.- Powinienem być bardziej ostrożny. Powinienem być szczery z tobą. Coś powinienem zrobić od początku.
Poruszając lekko oczami, Morgan wciąż leżała nieruchomo, kiedy usłyszała cichy głos promieniejący w jej uszach. Głos, który należał do Justina.
-Ty.....intrygujesz mnie. Sprawiasz, że jestem zły, zirytowany. Czuję, że mógłbym krzyczeć na ciebie całymi dniami, ale inna część mnie chce po prostu cię pocałować i trzymać cię tak długo, jak to tylko możliwe. Bipolarność, wiem.- oblizując usta, zawahał się, jednak po chwili wyciągnął swoja rękę i chwycił jej, miękką i delikatną. -Wciąż nie mogę uwierzyć, że mogłem cię stracić ze swojego powodu.
-Justin? - James zawołał spod drzwi, a chłopak obrócił głowę w stronę wejścia. - Ricky mówi, że jest kilka połączeń przychodzących do biura. Mówi, że są ważne.
-Uhm. - Justin spojrzał na dziewczynę po czym znów wrócił wzrokiem na Jamesa. - Powiedz im, że mogą poczekać. Mam inne rzeczy do robienia teraz. - skinął głowa w stronę Morgan, a James rozumiejąco pokiwał głową i wyszedł.
Justin poczłapał z powrotem na miejsce naprzeciwko dziewczyny i w tym samym momencie kiedy usiadł, Morgan zaczęła poruszać ustami, tworząc z nich cienką linię. Powoli otwarła oczy, dostosowując się do oświetlenia w pomieszczeniu.
-Justin?- zapytała chrapliwym głosem.
-Morgan - odetchnął - obudziłaś się.
-Tak - uśmiechnęła się lekko. - Nie sądziłeś chyba, że tak łatwo się mnie pozbędziesz, prawda? - Morgan zaśmiała się cicho i ułożyła się wygodniej na łóżku.
-Nie, nie myślałem. - Mówił ściszonym głosem i przegryzł wargi, patrząc na nią jeszcze raz. - Mogłem cię zabić.
-Ale nie zabiłeś - dodała ze zmarszczonymi brwiami, zmieszana tym jak to brzmiało.
-Nie w tym rzecz, Morgan. - powiedział surowym tonem. - To ja miałem być w tym samochodzie. Nie ty.
-O czym ty mówisz, Justin - spojrzała na niego z niejasnością. - Dlaczego mówisz, jakby to wszystko było twoją winą?
-Bo to jest moja wina, do cholery. Pozwoliłem ci zasiąść za kierownicą tego samochodu. Pozwoliłem! - potrząsnął głową, a gniew brał nad nim górę. - Posłuchaj, musisz odpocząć, okej? Zrelaksuj się.
-Nie- Morgan pokręciła głową. - Miałam wystarczająco dużo czasu na odpoczynek. Chcę, żebyś przestał ucinać rozmowy, kiedy nie chcesz gadać na jakiś temat.
Siedząc w ciszy, Justin podrapał się po karku, a Morgan kontynuowała podważanie jego zdania.
-Ja wsiadłam do tego auta. Ja chciałam nim jechać, ty mnie zatrzymywałeś, ale się uparłam. To nie jest wina nikogo innego jak tylko moja. Mogłam po prostu zostawić to i wrócic do domu, ale nie. Uparłam się przy tym, tylko po to, żeby okazać się...
-To nie jest twoja wina, Morgan- Justin wstał. - Nigdy więcej tak nie mów, słyszysz mnie? To była moja wina. Ja miałem byc w tym aucie, nie ty! - Krzyczał - Carlos był tam po mnie. Chciał mnie i żeby mnie dostać, wymyślił sposób, żeby pobawić się przy moim samochodzie, bo wiedział, że będę go prowadzić. Ty wpadłaś w jego pułapkę. Pułapkę, która była przeznaczona dla mnie.
Przyszła kolej na Morgan, tym razem ona milczała. Przegryzła dolną wargę, czując, że zaczyna wszystko rozumieć.
-Przepraszam - Pielęgniarka weszła do środka i zmrużyła oczy widząc scenę przed sobą. - Myślę, że powinno się zciszyć swój ton głosu, bo na tej sali przebywa poważnie ranny pacjent. Jeżeli masz ochotę krzyczeć, proszę wyjść i zrobić to na zewnątrz.
Umieszczając dłonie na biodrach, Justin potrząsnął głową, rozwiewając niektóre kosmyki włosów.
-Przepraszam.
-Jeśli usłyszę cię jeszcze raz, będę musiała zabronić ci wchodzenia do tego pokoju na resztę wieczoru. - ostrzegł i wyszła.
-Tak. W tym pokoju jest pacjent, Bieber - Morgan mu dokuczyła, a chłopak tylko pokręcił głową.
-Tylko ty możesz znaleźć czas na grani w swoje głupie, małe żarty. - spojrzał na nią rozbawiony, lecz po chwili drzwi otworzyły się z głośnym trzaskiem i do środka weszło dwóch policjantów.
-Justin Bieber?
-Przepraszam szefie, nie mogłem powstrzymać ich od wejścia. - James wsadził głowę do środka, jednak policjanci przegonili go. Justin pokiwał do niego głową, żeby pokazać, że jest w porządku.
-Tak? - zerknął na nich ze zdziwieniem.
-Jesteśmy tutaj aby zadać parę pytań dotyczących wybuchu twojego auta.
------------------------------------------------

oo :o



@kidrauhl3001
MDB tłumaczenie
szczerze mówiąc taki sobie ten rozdział ://